De gemiddelde Ier heeft niet veel op met seks. Tenminste… niet in het openbaar. Dat bewees het rapport vorig jaar al over het kindermisbruik in weeshuizen, scholen etc. Niet dat het elders niet voorkomt, dat weten we inmiddels, maar ik denk dat de katholieke kerk in Ierland toch nog net iets meer aanzien geniet dan bij ons. Toch heeft paus Benedictus XVI zelfs al zijn excuses gemaakt aan de slachtoffers.
Daarnaast is na jaren in Ierland nu ook mogelijk wat buurland Engeland al eerder toeliet: partnerschapregistratie. De Dáil, het Ierse Lagerhuis, heeft de zogenaamde Civil Partnership Bill aan het begin van deze maand goedgekeurd. Met dit wetsvoorstel kunnen homo’s en lesbo’s zich als koppels laten registreren. De Seanad, het Ierse Hogerhuis, moet nog toestemming verlenen en dan kan de wet naar verwachting deze herfst in werking treden. En dat, terwijl in Nederland op 1 april 2001 zelfs al het eerste homohuwelijk werd voltrokken.Kortom, al deze zaken maken dat Ierland op mij nog steeds overkomt als een behoorlijk traditionele natie, waar men nog altijd in de greep van de kerk leeft, al lijkt die greep inmiddels wat losser te worden.
Het is nu iets meer dan vier jaar geleden dat ik voor het eerst in Dublin was. Uiteraard ging ik daarheen met dit beeld van een conventionele samenleving. Bovendien waren alle huidige ontwikkelingen toen nog lang niet bekend. Wat schetste mijn verbazing dus toen ik midden in de drukke (winkel)hoofdstraat van de stad – O’Connellstreet – een gigantische seksshop zag, met paarse Tarzans langs de hele wand, huizenhoog opgestapeld tot aan het plafond. Stel u voor: Nederland 20 jaar geleden en dan Christine le Duc naast de Bijenkorf in een willekeurige stad. En dan heb ik het nog niet eens over de enorme keus aan verpleegsterspakjes, zwepen, politieagentenpakken inclusief knuppels e.d.
In een ander opzicht bleek Ierland echter ook al aardig vooruitstrevend: op het plein voor de bars en cafés stonden alle mensen buiten te roken. Daar gold toen al een rookverbod, waar ik behoorlijk van opkeek. Overigens hebben we geen Ier aangetroffen in de gezellige kroegen in het beroemde Temple Bar, de wijk die bekend staat om haar pubs. Maar beregezellig was het gelukkig wel.
Kortom, wat ik eigenlijk wil zeggen is dat Dublin de moeite van een bezoek meer dan waard is, ook als u geen verpleegsterspakje wilt kopen. U kunt zich dan nog altijd laten vereeuwigen bij de Wall of Fame of de Ha’Penny Bridge, u beiden wellicht niet onbekend. Zeker niet als u een U2 fan bent.
Volkskrantreizen.nl, 15 juli 2010